Waarom ik de touwtjes zelf in handen nam.

De laatste weken heb ik veel beslissingen moeten nemen voor Belskin. En eerlijk? Dat voelde soms best zwaar en gaf me veel stress. Een rode draad in mijn leven is dat ik altijd onafhankelijk wil zijn. Mijn eigen weg kiezen, ik heb mijn idee over iets en zo zal het zijn, mijn eigen tempo bepalen. Mijn dichte omgeving beschrijft dit soms ook als "koppig" zijn.... misschien hebben ze een heel klein beetje gelijk. 🙈

Maar ik heb ook ontdekt dat het niet altijd vanzelf gaat.

Toen ik in februari al mijn formules indiende bij een producent, dacht ik echt: “Yes, we zijn vertrokken.” Maar de realiteit was anders. Maandenlang werd ons project vooruitgeschoven, omdat er altijd een grotere klant leek te zijn die voorrang kreeg. En dat deed pijn. Het confronteerde me met een harde les: als ik er niet zelf achter zit, gebeurt er niets. Of nog erger: er gebeurt iets, maar helemaal niet zoals ik het voor ogen heb.

Eigenlijk wist ik dat wel, maar nu voelde ik het tot in mijn botten. Je kan niet achteroverleunen en hopen dat iemand anders je droom voor je waarmaakt. Je moet het zelf vastpakken.

En net toen ik die frustratie op zijn hoogst voelde, kwam mijn man met een idee dat tegelijk zot en geniaal klonk:
“Waarom doen we het niet gewoon zelf? Waarom starten we niet onze eigen productie?”

Mijn eerste reactie? Paniek.
Oké, maar… hoe dan?
Waar? Welke wetgeving? Welke machines? Wie kan ons helpen? Het voelde alsof ik voor een gigantische berg stond en niet eens wist waar het pad begon.

Maar we hebben de stap gezet. Er kwam een gespecialiseerde firma uit Nederland langs. Ze bekeken onze bovenverdieping in het instituut en maakten een plan om die om te bouwen tot een productieruimte die voldoet aan alle Europese regels. In september starten de werken. Spannend, hé?

En nu sta ik voor de laatste, cruciale stap: de machines. Ik heb spreadsheets vol specificaties en offertes. Alles ligt klaar. En toch stel ik het uit.

Waarom? Omdat ik bang ben.

Bang dat ik het niet kan. Dat dit project te groot is. Dat ik misschien zal falen. Of dat mensen zullen zeggen: “Zie je wel, het was te hoog gegrepen.”

Tegelijk voel ik ook iets anders. Een soort rust. Want als ik die beslissing neem, ligt het eindelijk in mijn handen. Dan hoef ik niet meer te smeken of iemand naar mijn project wil kijken. Dan ben ik écht mijn eigen baas.

Dat gevoel van afhankelijkheid bracht me trouwens tot een belangrijke les: zelf stappen zetten is nodig, maar niemand hoeft het alleen te doen. Daarom nemen we nu de productie in eigen handen. Niet omdat ik alles zelf kan of weet, maar omdat ik de juiste mensen om me heen zoek die me begeleiden. Van een gespecialiseerde firma die helpt met wetgeving, tot experts die me adviseren over machines en installaties.

En misschien herken jij dat gevoel ook wel. Niet met machines of productie, maar met je huid. Dat je je afhankelijk voelt van wat anderen beloven of zeggen dat werkt. Tot je beseft: ik moet zelf kiezen voor verandering – maar wél met iemand naast me die de weg kent.

Want dat is ondernemen voor mij. Het is niet alleen de mooie foto’s of het succes van een nieuw product. Het is ook twijfel, uitstelgedrag en bang zijn dat je niet goed genoeg bent. Maar tegelijk ook leren dat angst en vertrouwen naast elkaar kunnen bestaan.

En soms moet je springen... ook al voel je de angst bij de gedachte van wat er je nog allemaal te wachten staat. 

Liefs, 

sofie